INOMINADO
Que nome
dar a essa inquietude
que nome,
enfim, que nome
a me deixar
insone
medo de quê,
da finitude?
Que nome
que nome
o desse
desassossego
que poema
que poema
produzo e
me concedo
a paz sem
transtorno sem dilema?
E essa
insônia caindo de sono,
Fome sei lá
de quê, mas fome,
Desafia o
reino do deus Chronos
e o deus
Kairós, que vem e some
que desconcerto
impõe este poema?
A
inquietude fique sem nome
sem nome o
medo sem sossego
sem nome
essa dor que me consome
não me
envergonho de pedir arrego
ao bálsamo
insolente do poema.
SENNOMA
Kiun nomon doni al tiu malkvieteco
kiun nomon, finfine, kiun nomon
lasas min tiel sendormo
timo pri kio, ĉu de la finemo?
Kiun nomon kiun nomon
de tiu malkvietemo
kiun poemon kiun poemon
produktas mi min donacante
la pacon sen malordigo sen dilemo?
Kaj tiu maldormo falanta en dormo-fundon,
malsato pri io ajn, sed malsato,
defias la regnon de l’ dio Khronos’
kaj de l’ dio Kairos’, aperanta kaj
malaperanta
kian miskoncerton imponas tiu poemo?
La malkvieteco restu ja sennoma
sennoma la senkvieta timo
sennoma tiu dolor’ kiu min konsumas
ne hontas mi kapitulacii
antaŭ la aroganta balzamo de l’ poemo.
