FORÇA,
AMIGO GERI!
In
memoriam
Também
estive doente e internado em hospital. Foi em 1998 e quase fui embora deste
Planeta. Fiquei muito fraco, não bebia nem água. Comida então nem pensar. Nada
descia. Se insistisse, nada parava no estômago. Milagre aconteceu e recuperei o
bem mais precioso, a Vida, a minha vida. Só fui ao hospital te visitar uma vez.
De volta ao Rio, sua irmã é que esteve com você várias vezes e me dava
notícias. Preferi vir ao Rio e ficar com minha irmã. Cada pequena melhora sua
me alegrava muito.
Quando
estava internado, o tempo não parecia passar, as horas se arrastavam no
relógio. Cada vez que via meu rosto magro no espelho, um susto. Onde estava o
brilho dos olhos e o ânimo de viver? Em 1998 meu primeiro neto estava para
nascer. Hoje já é adulto. Cheio de medo não resistir àquele sofrimento todo,
passei a me agarrar na esperança de ver meu neto, que iria chegar, como chegou,
em novembro daquele ano. Mas, no hospital, a mesma paisagem monótona de sempre.
Eu pensava: “Que graça tem eu ir embora do Planeta agora, sem nem conhecer o
meu neto!” Isso me fez reagir. Era a força que me faltava e comecei a reagir!
Voltei a me alimentar, fazer as necessidades naturais sem auxílio de sondas, a
respirar por mim mesmo. Comecei a melhorar rapidamente. Só queria sair dali e
me recuperar em casa. Queria ficar bom e me preparar para conhecer meu primeiro
neto. Ao nascer, o olhar do Gustavinho era minha força diária.
Hoje
ainda procuro o sentido de estar vivo, mas meus netos têm uma importância que
nem mesmo eles sabem. Mas, eu sei. No meu caso, em nenhuma filosofia, nenhuma
religião, ideologia nenhuma me dá respostas completas para o tal sentido da
vida. Hoje, só sei que o melhor é continuar vivo, passear, viajar, conhecer o
mundo e ver a alegria que a minha recuperação causou naquelas pessoas que me
amam. Saber o sentido da vida, pode ficar para depois. O que eu quero mesmo é viver.
Viver junto às pessoas amadas, sem filosofias, religiões, ideologias. O sentido
da vida ficou mais simples agora – é só viver, estar vivo ao lado de quem nos
ama. Para quê mais? Desfrutar a Vida, sem passado, sem pensar no futuro. A Vida
em si já é meu melhor presente!
Força,
meu caro! Como canta o Gonzaguinha: “Viver, ê, ô, ê, ô e não ter a vergonha
de ser feliz/ cantar e cantar e cantar a beleza de ser um eterno aprendiz!”
FORTON, AMIKO GERI!
In memoriam
Ankaŭ mi malsaniĝis kaj interniĝis en
hospitalo. Tio okazis en 1998 kaj mi preskaŭ foriris el tiu ĉi Planedo.
Malfortiĝinte, nek akvon mi volis trinki. Manĝaĵo do neniel. Nenion mi sukcesis
engluti. Se insisti, nenio haltis en la stomako. Miraklo okazis kaj mi ekhavis
la plej preciozan aferon, la Vivon, mian vivon. Nur unu foje mi vizitis vin en
la hospitalo. Reveninte al Rio, via
fratino ja plurfoje iris ĉe vi kaj noticis pri vi. Mi preferis resti en Rio ĉe mia fratino.
Ĉiun diskretan plibonigon vian signifis grandan ĝojon por mi.
Dum mia interniĝo, tempo ŝajnis ne paŝi, en
la horloĝo la horoj ne paŝis. Ĉiam kiam mi vidis mian magran vizaĝon sur la
spegulo, ektimo. Kie la brilo de miaj okuloj kaj la vivdeziro? En 1998 mia unua
nepo estis naskiĝonta. Hodiaŭ li estas jam plenkreskulo. Plena je timo ne
rezisti al tiu suferado, mi ekprenis la esperon koni mian nepon, ĵus alvenonta,
kiel ja alvenis, en novembro de tiu jaro. Tamen, en la hospitalo, la sama
monotona pejzaĝo. Mi pensis: “Kiu senco estas, mi foriri nun el la Planedo, sen
eĉ koni mian nepon!” Tio instigis min. Jen la mankanta forto kaj mi ekreagis!
Refoje mi min nutris, ekfaris miajn naturajn necesojn senhelpe de ajna aparato,
spiris mem. Tuj kaj rapide mi pliboniĝis. Mia sola volo estis foriri el tie kaj
resaniĝi hejme. Mi volis plene resaniĝi kaj min prepari por koni mian nepon. Ĵus
naskiĝinta, la rigardo de Gustavinho estis mia ĉiutaga forto.
Hodiaŭ mi ankoraŭ priserĉas la sencon esti
vivanta, sed miaj genepoj havas tioman gravecon, kiun eĉ ili mem ne priscias. Sed,
mi ja scias. Miaflanke, neniu filozofio, neniu religio, ajna ideologio donas al
mi kompletajn respondojn pri iu ajn vivosenco. Hodiaŭ, mi nur scias, ke plej
bone estas daŭre vivi, promeni, vojaĝi, koni la mondon kaj vidi la ĝojon pri
mia plibonigo, konstati la ĝojon, kiu mia resaniĝo kaŭzis ĉe miaj amataj
personoj. Scii la vivosencon povos veni poste. Vivi estas tio kion ja mi volas.
Vivi ĉe la amataj personoj, sen filozofioj, religioj, ideologioj. Nun la
vivosenco iĝis pli simpla – sufiĉas vivi, daŭri vivanta ĉe tiuj kiuj nin amas. Kial
pli? Ĝui la Vivon, sen pasinteco, sen pensi pri la estonto. Vivo mem estas jam
mia plejbona donaco!
Forton, karulo! Kiel kantas Gonzaguinha: “Vivi,
ê, ô, ê, ô kaj ne honti feliĉi/ kanti kaj kanti kaj kanti la belecon esti
eterna lernanto!”
