FORÇA, AMIGO GERI!

In memoriam

Também estive doente e internado em hospital. Foi em 1998 e quase fui embora deste Planeta. Fiquei muito fraco, não bebia nem água. Comida então nem pensar. Nada descia. Se insistisse, nada parava no estômago. Milagre aconteceu e recuperei o bem mais precioso, a Vida, a minha vida. Só fui ao hospital te visitar uma vez. De volta ao Rio, sua irmã é que esteve com você várias vezes e me dava notícias. Preferi vir ao Rio e ficar com minha irmã. Cada pequena melhora sua me alegrava muito.

Quando estava internado, o tempo não parecia passar, as horas se arrastavam no relógio. Cada vez que via meu rosto magro no espelho, um susto. Onde estava o brilho dos olhos e o ânimo de viver? Em 1998 meu primeiro neto estava para nascer. Hoje já é adulto. Cheio de medo não resistir àquele sofrimento todo, passei a me agarrar na esperança de ver meu neto, que iria chegar, como chegou, em novembro daquele ano. Mas, no hospital, a mesma paisagem monótona de sempre. Eu pensava: “Que graça tem eu ir embora do Planeta agora, sem nem conhecer o meu neto!” Isso me fez reagir. Era a força que me faltava e comecei a reagir! Voltei a me alimentar, fazer as necessidades naturais sem auxílio de sondas, a respirar por mim mesmo. Comecei a melhorar rapidamente. Só queria sair dali e me recuperar em casa. Queria ficar bom e me preparar para conhecer meu primeiro neto. Ao nascer, o olhar do Gustavinho era minha força diária.

Hoje ainda procuro o sentido de estar vivo, mas meus netos têm uma importância que nem mesmo eles sabem. Mas, eu sei. No meu caso, em nenhuma filosofia, nenhuma religião, ideologia nenhuma me dá respostas completas para o tal sentido da vida. Hoje, só sei que o melhor é continuar vivo, passear, viajar, conhecer o mundo e ver a alegria que a minha recuperação causou naquelas pessoas que me amam. Saber o sentido da vida, pode ficar para depois. O que eu quero mesmo é viver. Viver junto às pessoas amadas, sem filosofias, religiões, ideologias. O sentido da vida ficou mais simples agora – é só viver, estar vivo ao lado de quem nos ama. Para quê mais? Desfrutar a Vida, sem passado, sem pensar no futuro. A Vida em si já é meu melhor presente!

Força, meu caro! Como canta o Gonzaguinha: “Viver, ê, ô, ê, ô e não ter a vergonha de ser feliz/ cantar e cantar e cantar a beleza de ser um eterno aprendiz!”

FORTON, AMIKO GERI!

In memoriam

Ankaŭ mi malsaniĝis kaj interniĝis en hospitalo. Tio okazis en 1998 kaj mi preskaŭ foriris el tiu ĉi Planedo. Malfortiĝinte, nek akvon mi volis trinki. Manĝaĵo do neniel. Nenion mi sukcesis engluti. Se insisti, nenio haltis en la stomako. Miraklo okazis kaj mi ekhavis la plej preciozan aferon, la Vivon, mian vivon. Nur unu foje mi vizitis vin en la hospitalo. Reveninte al Rio, via fratino ja plurfoje iris ĉe vi kaj noticis pri vi. Mi preferis resti en Rio ĉe mia fratino. Ĉiun diskretan plibonigon vian signifis grandan ĝojon por mi.

Dum mia interniĝo, tempo ŝajnis ne paŝi, en la horloĝo la horoj ne paŝis. Ĉiam kiam mi vidis mian magran vizaĝon sur la spegulo, ektimo. Kie la brilo de miaj okuloj kaj la vivdeziro? En 1998 mia unua nepo estis naskiĝonta. Hodiaŭ li estas jam plenkreskulo. Plena je timo ne rezisti al tiu suferado, mi ekprenis la esperon koni mian nepon, ĵus alvenonta, kiel ja alvenis, en novembro de tiu jaro. Tamen, en la hospitalo, la sama monotona pejzaĝo. Mi pensis: “Kiu senco estas, mi foriri nun el la Planedo, sen eĉ koni mian nepon!” Tio instigis min. Jen la mankanta forto kaj mi ekreagis! Refoje mi min nutris, ekfaris miajn naturajn necesojn senhelpe de ajna aparato, spiris mem. Tuj kaj rapide mi pliboniĝis. Mia sola volo estis foriri el tie kaj resaniĝi hejme. Mi volis plene resaniĝi kaj min prepari por koni mian nepon. Ĵus naskiĝinta, la rigardo de Gustavinho estis mia ĉiutaga forto.

Hodiaŭ mi ankoraŭ priserĉas la sencon esti vivanta, sed miaj genepoj havas tioman gravecon, kiun eĉ ili mem ne priscias. Sed, mi ja scias. Miaflanke, neniu filozofio, neniu religio, ajna ideologio donas al mi kompletajn respondojn pri iu ajn vivosenco. Hodiaŭ, mi nur scias, ke plej bone estas daŭre vivi, promeni, vojaĝi, koni la mondon kaj vidi la ĝojon pri mia plibonigo, konstati la ĝojon, kiu mia resaniĝo kaŭzis ĉe miaj amataj personoj. Scii la vivosencon povos veni poste. Vivi estas tio kion ja mi volas. Vivi ĉe la amataj personoj, sen filozofioj, religioj, ideologioj. Nun la vivosenco iĝis pli simpla – sufiĉas vivi, daŭri vivanta ĉe tiuj kiuj nin amas. Kial pli? Ĝui la Vivon, sen pasinteco, sen pensi pri la estonto. Vivo mem estas jam mia plejbona donaco!

Forton, karulo! Kiel kantas Gonzaguinha: “Vivi, ê, ô, ê, ô kaj ne honti feliĉi/ kanti kaj kanti kaj kanti la belecon esti eterna lernanto!”