APORIA / APORIO

 

APORIA

        O termo está no dicionário. Não me alongarei sobre seu significado. Sensação corporal é de mais peso. Existência sem bússola, navegação em noite de nevoeiro, sem norte, sem estrela polar.

           Dor milenar da alma expressa como coceira compulsiva. Chute para fora da meta insabida. Mesmo com o goleiro batido, sozinho, gol escancarado, o absurdo chute por cima do travessão.

       Dizem que a noção de pecado é a seta que não atinge o alvo. Mas, onde a seta, onde o alvo, onde os círculos concêntricos se nem concentração se consegue no turbilhão - centro do furacão - em que me encontro, perdido no girar sem trégua, sem diplomacia, sem cessar-fogo? E que fogo estranho é esse que arde insidioso em minh pele dilacerada? Fico raspando incessante películas - e a película traz um enredo que parece não ter fim.

        Momento angustiado de dor incessante e de aporia. Como perder-se no intervalo entre uma expiração prolongada ad infinitum, mas sem lampejo de inspiração. Memo este texto rola na cama sem pegar no sono. Filme que se desenrola sem roteiro, direção e rumo não é aporia? Se pudesse pôr um fim nessa película de quinta categoria, pediria um formulário, preencheria e nele aporia assinatura, rubrica e decretaria o fim dessa aporia.

      Mas, sigo na representação de um papel cujas falas não decorei, falas cujas inflexões venho distorcendo e atrapalhando os companheiros de elenco, que poderiam ao menos me dar a deixa de um improviso. Aporia é esse não dançar a trilha sonora, não contracenar com a mocinha, não dar o soco cênico ou obsceno no bandido. E vê-lo ensanguentado a derrubar o cenário na queda roliudiana.

        Vontade de rebobinar a fita e recomeçar a trama. Outra trama. Mas, nem fita tem, que hoje é tudo playlist, é tudo virtual, com exceção dessa coceira infernal - que é dor da alma a machucar no corpo.

        Já pedi à produção pra me dispensar do elenco. Não quero mais filme de guerra, nem bangue-bangue, nem comédia sem graça. Me transfere, produção, agora mesmo para um filme bobinho. Desses de passar na Sessão da Tarde. E por favor, chega de aporia! Corta! Cai o pano!

APORIO

        La termino estas en la vortaro. Mi ne prilongigos pri ĝia signifo. Korpa sensacio estas pli peza. Ekzisto sen kompaso, navigado dum nebulega nokto, sen norto, sen gvida-stelo.

          Miljara doloro de la animo esprimita kiel kontraŭvola juko. Ŝoto for de la malsciita celo. Malgraŭ la venkita golulo, tutsola, malfermega golo, la absurda ŝoto supren la kvertrabo.

            Oni diras, ke la nocio pri peko estas la sago, kiu maltrafas la celon. Sed, kie la sago, kie la celo, kie la koncentraj cirkloj eĉ koncentron oni ne atingas en la turno-vento - la centro de la uragano - kie mi troviĝas, perdita en la milit-paŭza karuselo, sen diplomatio, sen fajro-ĉesigo? Sed kiu stranga fajro estas tiu, kiu insidema sur mia disŝirita haŭto? Restas mi skrapante senĉesaj filmoj, haŭtetoj - kaj la filmo venigas intrigon, kiu ŝajnas ne fini.

            Korprema momento de senĉesa doloro kaj de aporio. Kiel sin perdi en la paŭzo inter longa elspiro ad infinitum, sed sen inspira brileto. Eĉ tiu ĉi teksto surlite ruliĝas sen fali en dormemon. Filmo kiu disvolviĝas sen irvojo, direkto, destino ĉu ne estas aporio? Se mi povos fini tiun filmon de kvina kategorio, mi plenigus formularon kaj sur ĝi surmetus subskribon, rubrikon kaj dekretus la finon de tiu aporio.

           Sed, daŭras mi en la reprezentado de rolo kies dirojn mi ne parkeris, diroj kies moduladon mi distordadas kaj malhelpadas la kunulojn de "casting", kiuj povos almenaŭ doni al mi la replikon de improvizo. Aporio estas tiu ne danci la sonan trakon, ne kunagi kun la rolulino, ne scene aŭ obscene pugno-bati la banditon. Kaj vidi ĝin plena je sango faligi la scenejo dum holivuda falo.

           Volo renversi la bendon kaj rekomenci la intrigon. Alia intrigo. Sed, nek filmo estas, hodiaŭ ĉio estas plejlisto, estas ĉio virtuala, escepte de tiu infera juko - kiu estas anima doloro kiu vundas la tutan korpon.

           Jam mi petis al la filmproduktanto min liberigi el la "casting". Mi volas ne plu militfilmon, nek bang-bang filmon, nek senĉercan komedion. Transloku min, filmproduktanto, ĵus nun al naiva filmo. Tiuj por montri en la Vespera Sesio. Kaj bonvole, ne plu aporio! Haltu! Falu la kurteno!